ตอนนั้นไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กม.สามเข้าค่ายลูกเสือฯ ยุวฯ
ที่ค่ายวชิราวุธในจังหวัดชลบุรี มันจะต้องมีฐานต่าง ๆ พวกเรา (พี่เลี้ยงเด็กยุวะ)
จะอยู่ฐานประสาทสัมผัสซึ่งเป็นฐานพื้นราบอยู่ไม่ห่างกันมากนัก
ตะโกนตอบโต้กันได้ ตัวเอง
ก็อยู่ฐานประสาทรับรู้เสี่ยง และในระหว่างที่รอน้องเปลี่ยนฐาน
เพื่อน(เซียนตือ) ที่อยู่ฐานการสังเกตุก็เรียกให้ไปหา
มันทำหน้าเหมือนมีเรื่องน่าอายของคนอื่นจะเล่าให้ฟัง
" เป้ๆๆๆ...เค้าจะเล่าอะไรให้ฟัง"เรามายืนสุมหัวกันใต้ต้นไม้ใหญ่
"เห็นไอ้น้องคนนั้นปะ"แคทชี้ไปเด็กที่เด็กผู้ชายที่หน้าตาหน้าใช้ได้ คนหนึง
"ทำไม ๆ "เพื่อนถามด้วยความสัย
แคทจึงเล่าให้ฟังว่าแคทเอาของต่างๆไปซ่อนแล้วก็ให้พวกเด็กหา
ที่ซ่อนก็แถวๆต้นไม้นั้นแหละ แล้วบังเอิณแคทมันก็เอา โปโลไทด์ไปซ่อน
แล้วเด็กมันก็เห็นมันก็ยอกว่า
"นั้นไงเจอแล้ว โปโลไกด์"
ทุกๆได้ยินดังนั้นก็อดที่จะเหยียดหยามน้องมันเล็กๆไม่ได้
หลังจากนั้นพวกเราก็เรียกน้องคนนั้นว่า น้องโปโลไกด์
ตลอดการเข้าค่ายเวลาเจอน้องเค้าพวกเราก็จะเรียก โปโลไกด์ โปโลไกด์ โปโลไกด์
อยู่ตลอดเว
ซึ่งน้องเป็นเพื่อนห้องเดียวกับน้องป้อง(ถ้าจำไม่ผิดนะ)
ที่จริงน้องเค้าก็ไม่ได้ชื่อน้องป้องหรอแต่หน้าเค้าเหมือนพี่ป้องพวกเราจึง
เรียกน้องเค้าว่า น้องป้อง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น